“در طراحی و اجرای سازههای بتن آرمه، امنیت و بهرهدهی در گرو رعایت دقیق و بدون اغماض آییننامهها، به ویژه در جزئیات اتصال و شکلپذیری است.”
مبحث نهم مقررات ملی ساختمان، مهمترین سند فنی و حقوقی در ایران برای طراحی، محاسبه و اجرای ساختمانهایی است که از مصالح **بتن مسلح (بتن آرمه)** استفاده میکنند. ویرایش ۱۳۹۹ این مبحث، که با اقتباس و بومیسازی از آخرین ویرایشهای آییننامههای معتبر جهانی مانند ACI (مؤسسه بتن آمریکا) و EN (استانداردهای اروپایی) تهیه شده است، کلیه ضوابط لازم برای تأمین **ایمنی، قابلیت بهرهبرداری و پایایی** سازههای بتنی را در برابر بارهای ثقلی (مرده و زنده)، جانبی (زلزله و باد) و سایر آثار محیطی تعیین میکند.
این مقررات، علاوه بر ارائه ضوابط عمومی مربوط به مصالح (سیمان، سنگدانه، فولاد)، ترکیبات بار و تحلیلهای سازهای، به طور ویژه بر دو حوزه کلیدی زیر تأکید دارد:
* **ضوابط طراحی مقاومت و بهرهبرداری:** شامل طراحی مقاطع برای خمش، برش، پیچش و برش-اصطکاکی، و همچنین کنترل تغییر شکلها و ترکها.
* **ضوابط شکلپذیری (طراحی لرزهای):** که متناسب با خطرپذیری لرزهای منطقه، جزئیات آرماتورگذاری را برای اعضای مختلف (تیرها، ستونها، دیوارهای برشی، گرههای اتصال) به شدت سختگیرانه میکند تا سازه بتواند در هنگام زلزله، انرژی را جذب کرده و دچار شکست ناگهانی نشود.
نوآوریهای اصلی ویرایش ۱۳۹۹ شامل بهروزرسانی ضرایب کاهش مقاومت و بارهای طراحی، ضوابط جدید آرماتورهای عرضی در ستونها و گرههای ویژه لرزهای، و الزامات دقیقتر برای دیوارهای برشی است که همگی بر افزایش سطح عملکرد لرزهای ساختمانها متمرکز هستند. این مبحث، نه تنها یک راهنمای فنی برای مهندسین محاسب و مجری است، بلکه توسط ناظران و مراجع صدور پروانه ساختمان به عنوان **مرجع الزامآور قانونی** برای اطمینان از صحت و ایمنی ساختوسازهای بتنی مورد استفاده قرار میگیرد. رعایت کامل آن، تضمینکننده مقاومت سازه در برابر شدیدترین بارهای محتمل در طول عمر مفید آن است.
نقد و بررسیها
هنوز بررسیای ثبت نشده است.